Enkele maanden geleden stierf mijn schoonmoeder en verloor mijn zoon van 9 zo zijn oma. Hijf heeft het nog steeds heel moeilijk, huilt vaak en vertelt voortdurend over oma. Ook inslapen loopt moeilijk.
1. Rouwen vraagt tijd. Het kan tot meer dan een jaar duren vooraleer je zonder natte ogen of een krop in de keel over je gestorven geliefde kan praten. En dat geldt ook voor kinderen. Gun je kind deze tijd.
2. Ieder op zijn tempo. De ene verwerkt snel, de andere heeft meer tijd nodig. Sommigen rouwen zelfs met ‘uitstel’ en krijgen hun spreekwoordelijke klop pas een hele tijd na het overlijden. Allemaal normaal.
3. Als ouder is dit dubbel zo pijnlijk : je zit met je eigen gevoelens, én je ziet dat ook je kind lijdt en verdriet heeft. Praat ook over jouw gevoelens, zonder je kind te overspoelen. Toon hoe jij je voelt, maar vergeet niet om voor hen een steun te zijn. Een ontredderde mama is angstaanjagend.
4. De dood hoort bij het leven maar is voor eeuwig. Kinderen weten dat en stap voor stap leren ze daar ook mee omgaan. Anders dan in de kleutertijd, groeit vanaf de schooltijd het besef dat doodgaan ‘voor altijd’ is, inslapen en nooit meer wakker worden. Waarschijnlijk voelt je kind vooral gemis en knaagt het besef dat het leven niet meer hetzelfde zal zijn
5. Kinderen hebben vaak ook behoefte aan een ‘plek’ waar oma is. Elke avond een zoentje gooien naar haar sterretje aan de hemel, kan helpen om in te slapen. Bedenk samen een ritueel dat rust en troost brengt en zoek een geschikt plekje voor een mooie foto.
